15 Days in India, Thailand, and Cambodia

درباره مقصد: بنگلور پایتخت ایالت کارناتاکا در هند است. این شهر جمعیتی حدود ۱۰ میلیون نفر و جمعیت کلان‌شهری حدود ۸.۵۲ میلیون نفر دارد که آن را به سومین شهر پرجمعیت و پنجمین منطقه شهری پرجمعیت در هند تبدیل کرده است. بنگلور در جنوب هند و بر روی فلات دکن واقع شده است، در ارتفاعی بیش از ۹۰۰ متر (۳۰۰۰ فوت) بالاتر از سطح دریا قرار دارد و به خاطر آب و هوای مطبوعش در طول سال شناخته شده است. ارتفاع آن بالاترین در میان شهرهای بزرگ هند است. بنگلور به دلیل نقش خود به عنوان پیشروترین صادرکننده فناوری اطلاعات کشور، به طور گسترده‌ای به عنوان "دره سیلیکون هند" شناخته می‌شود. سازمان‌های فناوری هندی مانند ISRO، اینفوسیس، ویپرو و HAL در این شهر مستقر هستند. بنگلور شهری با تنوع جمعیتی بالا است و دومین کلان‌شهر با رشد سریع در هند محسوب می‌شود.

درباره مقصد: بانکوک که یکی از جهان وطنی ترین شهرهای آسیا است، پایتخت تایلند است. بانکوک گرم و شلوغ است، اما آن را نسبتا تمیز ارائه می دهد و بسیاری از کارهای سرگرم کننده برای انجام. بانکوک تا به خرید بزرگ، مقدار زیادی از فرهنگ، معابد شگفت انگیز، مواد غذایی خوشمزه و صحنه هنر مناسب و معقول است. بیشتر مناظر بانکوک در جزیره راتاناکوسین متمرکز است که اغلب از آن به عنوان شهر قدیمی نام می رود. کاخ بزرگ مطلق باید سایت را ببینید. مجموعه کاخ بزرگ همچنین معبد بودا زمرد، وات پرا کیو، مقدس ترین معبد بودایی را در خود قرار داده است. معابد معروف دیگر در بانکوک معابد وات فو و وات آرون هستند. بانکوک یک مکان عالی برای خرید است. مغازه ها، مراکز خرید و بازار های زیادی برای ارضای هر آرزویی وجود دارد. صحنه شب زنده داری در بانکوک است به عنوان متنوع به عنوان شهر خود را، از میله های آبجو به باشگاه های منحصر به فرد، بازارهای خرید شب، دیسکو به احزاب هیپی. بانکوک کلان شهر گسترده بزرگ، پر سر و صدا و شلوغ در عین حال صلح آمیز و ظریف است. این یکی از مقصدهای برتر جهان است که باید حداقل یک بار در زندگی به آن مراجعه کند.

درباره مقصد: سیم ریپ مرکز استان سیم ریپ در شمال غربی کامبوج است. این شهر تفریحی محبوب و دروازه ای به منطقه انگکور است. سیم ریپ دارای معماری استعماری و به سبک چینی در محله قدیمی فرانسوی ها و اطراف بازار قدیمی است. در این شهر، موزه‌ها، نمایش‌های رقص سنتی آپسارا، دهکده فرهنگی کامبوج، مغازه‌های سوغات و صنایع دستی، مزارع ابریشم، شالیزارهای برنج در حومه شهر، دهکده‌های ماهیگیری و پناهگاه پرندگان در نزدیکی دریاچه تونل ساپ وجود دارد. سیم ریپ امروزه - که یک مقصد توریستی محبوب است - تعداد زیادی هتل، استراحتگاه، رستوران و کسب و کار نزدیک به گردشگری دارد. این امر به دلیل نزدیکی آن به معابد آنگکور، محبوب ترین جاذبه گردشگری در کامبوج است.

درباره مقصد: شهر هوشی مین که قبلاً با نام سایگون شناخته می شد، بزرگترین شهر ویتنام است. این شهر مدرن، پر جنب و جوش و شلوغ است. از نظر اقتصادی فعال است، مملو از بازارهای پر جنب و جوش است و بدون شک مرکز تجاری کشور است. اگرچه مدرن ترین شهر کشور است، اما طعم منحصر به فرد ویتنامی را حفظ کرده است و هنوز هم می توانید شواهدی از گذشته درخشان استعماری این مروارید سابق مشرق زمین را ببینید. در منطقه اصلی، که مردم محلی هنوز با محبت از آن به عنوان سایگون یاد می کنند، برخی از جاذبه های اصلی شهر مانند خانه اپرا، ایستگاه راه آهن، کلیسای جامع نوتردام، کاخ اتحاد مجدد، رودخانه سایگون و بازارها را خواهید دید. برای استراحت در شهر، می توانید در صورت داشتن زمان بیشتر، یک تور به دلتای مکونگ یا دالات بزنید. دالات، واقع در ارتفاعات در حدود 300 کیلومتری شهر، ارزش سفر را دارد زیرا چیزهای زیادی برای دیدن و انجام دادن وجود دارد از جمله آبشارها، باغ ها، محله قدیمی فرانسوی ها و رستوران های محلی که غذاهای محلی باشکوه سرو می کنند. مرکز تجاری و مالی ویتنام، یک کلان شهر گسترده و هیجان انگیز و جالب است که تمام تلاش خود را برای حفظ شیوه زندگی و فرهنگ این شهرستان باشکوه انجام می دهد.

درباره مقصد: تونل‌های کو چی شبکه‌ای وسیع از تونل‌های متصل به هم هستند که در منطقه کو چی شهر هوشی‌مین (سایگون)، ویتنام واقع شده‌اند و بخشی از یک شبکه بسیار بزرگتر از تونل‌ها هستند که بخش‌های زیادی از کشور را زیر پوشش قرار می‌دهند. تونل‌های کو چی محل چندین عملیات نظامی در طول جنگ ویتنام بودند و پایگاه عملیات ویت‌کنگ برای حمله تت در سال ۱۹۶۸ بودند. تونل‌ها توسط سربازان ویت‌کنگ به عنوان مخفیگاه در طول نبرد، و همچنین به عنوان مسیرهای ارتباطی و تأمین، بیمارستان‌ها، انبارهای غذا و سلاح و محل زندگی برای تعداد زیادی از مبارزان شمال ویتنام استفاده می‌شدند. سیستم‌های تونل برای ویت‌کنگ در مقاومتشان در برابر نیروهای آمریکایی اهمیت زیادی داشتند و به مقابله با تلاش‌های نظامی رو به رشد آمریکا کمک می‌کردند. سربازان آمریکایی از اصطلاح "اکوی سیاه" برای توصیف شرایط داخل تونل‌ها استفاده می‌کردند. برای ویت‌کنگ، زندگی در تونل‌ها دشوار بود. هوا، غذا و آب کمیاب بودند و تونل‌ها پر از مورچه‌ها، هزارپایان سمی، مارها، عقرب‌ها، عنکبوت‌ها و جوندگان بودند. بیشتر اوقات، سربازان روزها را در تونل‌ها به کار یا استراحت می‌گذراندند و فقط شب‌ها برای جمع‌آوری تدارکات، مراقبت از محصولات کشاورزی یا درگیری با دشمن بیرون می‌آمدند. گاهی اوقات، در دوره‌های بمباران سنگین یا حرکت نیروهای آمریکایی، مجبور بودند برای چندین روز متوالی زیر زمین بمانند. بیماری در میان افرادی که در تونل‌ها زندگی می‌کردند شایع بود، به ویژه مالاریا که دومین علت بزرگ مرگ بعد از زخم‌های جنگی بود. یک گزارش ویت‌کنگ اسیر شده نشان می‌دهد که در هر زمان معین، نیمی از یک واحد نیروهای مسلح آزادی‌بخش خلق (PLAF) مالاریا داشتند و "صد درصد دارای انگل‌های روده‌ای مهم بودند."